Groenbedekkers inzaaien na maïs: zelfs dan moeilijk binnen normen nitraatresidu te blijven

In het kader van het CVBB werden in 2020 op 3 locaties verschillende groenbedekkers gezaaid na de maïsoogst. Op elke locatie werden 5 verschillende objecten ingezaaid. Telkens werd er ook een strook niet ingezaaid als referentie. Daarbij werd een staal genomen onmiddellijk na de maïsoogst (beginstaal) en werd in elk object een tweede staal genomen eind november, zodat de evolutie van de reststikstof duidelijk werd. Zoals je in de grafiek kan zien, is in 2 op 3 gevallen (locatie 1 en 2) het beginstaal hoger dan de latere stalen, wat duidelijk de positieve invloed van de groenbedekkers naar nitraatresidu’s aantoont. Voor locatie 3 zien we een stijging van het nitraatresidu ten opzichte van dit beginstaal. Op dit perceel was de maïs namelijk mislukt door de droogte. Daardoor werd het beginstaal vroeg genomen (15 september), waarna er nog een sterke mineralisatie heeft plaatsgevonden. Als we gaan kijken naar de verschillen tussen de verschillende vanggewassen, zijn deze niet zo uitgesproken op het moment van staalname (25/11/2020). Toch is het aanneembaar dat de verschillen groter worden naarmate de groenbedekkers langer op het veld staan, wat reeds bleek uit vroegere proeven. Zo zal bij sterk vriesweer rogge zich sneller herpakken dan zuiver Italiaans raaigras, wat ook zal resulteren in een sterke stikstofopname.

Voorzichtigheid is geboden bij conclusies na 1 jaar proef. Toch zien we een aantal zaken die bevestigd worden door proeven in het verleden. Zo is er niet één groenbedekker of mengsel van groenbedekkers dat in alle situaties kan zorgen voor een nitraatresidu dat binnen de normen ligt. Locatie en jaar (lees ‘weer’) spelen hierbij een grotere rol.

Simon Wouters, Gert Van de Ven, An Schellekens

(Hooibeekhoeve & LCV/CVBB)