In oktober is het in dit gebied drie weken lang een onophoudelijk ballet van ontbladeraars en rooiers in velden waarvan men de overkant niet kan zien, van vrachtwagens die de bieten naar de ontvangststations brengen, van bulldozers, overladers en tractoren, … Want, naarmate 1 november nadert, komt Koning Winter in het land en is het onmogelijk nog bietenwortels uit de grond te krijgen. De vorst krijgt dan de overhand en die blijft gedurende meerdere maanden de baas op de velden..
Ziedaar het decor van de bietenteelt in de Red River Valley (de Amerikaanse Staten Minnesota en Noord-Dakota), het voornaamste productiegebied van de suikerbiet in de Verenigde Staten.
Klein Duimpje op Amerikaanse schaal…
De suikerbiet is in de Verenigde Staten een ‘kleine’ teelt, zeker wanneer men het uitdrukt in verhouding tot de totale landbouwnuttige oppervlakte van het land. Deze bedraagt namelijk 370 miljoen ha, terwijl er ‘slechts’ 500.000 ha suikerbieten worden geteeld door ongeveer 4.000 telers. Ter vergelijking: in de USA worden meer dan 35 miljoen ha maïs geteeld, 34 miljoen ha soja en meer dan 20 miljoen ha tarwe.
Toch belet dit niet dat de Verenigde Staten met Frankrijk wedijveren om de tweede plaats op de ranglijst van voornaamste suikerbietenproducenten in de wereld, een ranglijst die wordt aangevoerd door Rusland.
… maar grote oppervlakten per teler
De oppervlakte suikerbieten per teler in de USA bedraagt ongeveer 100 ha, weliswaar met belangrijke verschillen tussen de regio’s. Zo ligt de gemiddelde oppervlakte per teler in de Red River Valley - waar de klassieke teeltrotatie maïs, soja en bieten omvat - op ongeveer 200 ha voor een totale gemiddelde bedrijfsoppervlakte van 600 tot 800 ha.
Rijafstanden van 56 tot 72 cm en zaaimachines
tot 48 rijen!De selectiehuizen verkopen het zaaizaad rechtstreeks aan de planters. Het gaat hier meestal om omhuld zaaizaad, al dan niet geactiveerd. “De planter kan kiezen tussen verschillende kalibers in functie van de schijven die hij gebruikt op zijn zaaimachine. Sommigen verkiezen grote zaaizaden en andere kleinere”, zo verduidelijkt Sébastien Chaveron, product manager bij Betaseed. De eenheidsverpakkingen omvatten 100.000 zaden, maar er zijn ook grote dozen die 10 miljoen zaden bevatten.
Wat de zaaizaadbehandeling betreft is er op dit ogenblik in de Verenigde Staten geen enkele bedreiging voor het gebruik van neonicotinoïden.
Ploegen is geen courante teeltingreep in dit gebied, want de winterkoude is zeer hevig en duurt tot lang in het voorjaar. Er worden daarom meestal vereenvoudigde teelttechnieken toegepast.
De bieten worden gezaaid van maart tot mei met verhoogde zaaidichtheden (1,4 eenheden of zelfs meer per ha). “Het sterk continentaal klimaat van Red River Valley, met zeer uitgesproken winters en zomers, en met zeer korte tussenseizoenen, maken die verhoogde zaaidichtheden noodzakelijk. Schade door vorst komt immers frequent voor. Gemiddeld moet 2 tot 5 % van de oppervlakte herzaaid worden als gevolg van vorstschade, maar in sommige jaren loopt dat zelfs op tot een kwart van de uitgezaaide oppervlakte.
Een andere bijzonderheid is de extreem dichte zaai in de rijen: 12,7 cm tot slechts 10,8 cm, naargelang men een rijenafstand hanteert van 56 of 72 cm.
Het is vooral de bodemvochtigheid die bepaalt wanneer gezaaid kan worden. Bij meer dan 90 % van de uitgezaaide oppervlakte wordt gebruikt gemaakt van een startermeststof om de opkomst en de begingroei van de bieten te stimuleren. Van zodra de mooie dagen aanbreken gaan de groei en de ontwikkeling van de bieten zeer snel.
Het machinepark dat ingezet wordt, is in verhouding tot de uitgezaaide oppervlakten. Zo kunnen de zaaimachines soms tot 48 rijen ineens zaaien. Ze zijn dan voorzien van een centrale tank en van bakken voor gelokaliseerde bemesting bij het zaaien. Deze machines staan voor een werkbreedte van 27 meter!...
Het zijn dus enorme machines, maar die zijn noodzakelijk, temeer omdat het meteorologisch venster waarin de bieten kunnen worden gezaaid in goede omstandigheden, niet zeer breed is.
Onkruidbestrijding?
De ‘revolutie’ Round-up!De komst van de ggo’s (
Het is de arbeider op de hoeve die de volleveldsbehandeling met glyfosaat uitvoert zonder zich veel te bekommeren om de weersomstandigheden, het stadium van de bieten en/of de onkruiden, de onkruidbezetting, e.d. “Op te merken is dat de meerderheid van de landbouwers vandaag gewone glyfosaat toepassen”, zo vervolgt Sébastien Chaveron. Eén opmerking dient nochtans gemaakt te worden. In het begin beweerde Monsanto dat één toepassing volstond, maar in de praktijk werkt men nu meestal met twee passages. En er begint resistentie op te treden bij sommige onkruiden, o.m. uit de familie van de amaranten.
Meer en meer problemen met cercospora
De streek - en meer bepaald het zuiden van de Staat Minnesota - heeft de jongste jaren meer en meer te lijden onder een toenemende druk van cercospora. In 2016 liet deze aantasting de gemiddelde rijkheid dalen van 18 naar 15 %. De grootste producent van suikerbietzaden in Amerika - Betaseed, de universiteit van Noord-Dakota en de landbouwkundige diensten van de suikerfabriek van Zuid Minnesota zijn sterk betrokken bij het zoeken naar oplossingen voor deze problematiek. De planters hebben, naast het zaaien van tolerante rassen, geen andere keuze dan het toepassen van een behandelingsschema met 6 toepassingen met een arsenaal aan fungiciden dat vele malen uitgebreider is dan wat in Europa beschikbaar is.
De ziektedruk is op sommige plaatsen zo groot dat reeds in juni, bij het sluiten van de rijen, een eerste maal moet gespoten worden tegen de ziekte. Dat is noodzakelijk, want als men toelaat dat de ziekte zich vestigt, dan ontwikkelt ze bijzonder snel. Dit jaar werden bv. sommige gebieden sterk beregend tijdens de maand augustus, waardoor de ziektebestrijding verstoord werd. Dat was op het einde van het teeltjaar zeer duidelijk merkbaar in bepaalde percelen die zeer sterk waren aangetast door cercospora.
In oktober is iedereen
‘in de bieten’!
De gemiddelde opbrengsten in de
