“Boeren op een Kruispunt bood me een open venster op totaal nieuwe toekomst”

In de Kort Veldstraat in Esen bij Diksmuide groeit Renaat Rommelaere met zijn jongere broer op. Vader en moeder runnen er een landbouwbedrijf, specialisatie melkvee. Leerling Renaat volgt les in de richting melkveehouderij, eerst in Nieuwpoort en later het zevende specialisatiejaar in Geel. Daarna nog een jaar in Horst, met twee dagen in de week opleiding melkveehouderij.

Toekomst in melkvee

Dat Renaat het melkveebedrijf van zijn ouders voort zou zetten, stond met dikke hoofdletters in de sterren geschreven. “In de tijd van mijn ouders was er nog het melkquotum. Mijn vader had een stal gebouwd voor een 40-tal koeien. Ik nam in 1994 de eerste helft over, goed voor een 30-tal koeien. Door wat quotum aan te kopen, zijn we wat verder opgeschaald. Zo laveerden we tussen de 40 à 50 melkkoeien, jongvee inbegrepen.”

Er was de liefde voor de melkveehouderij, maar zowel in de genen van vader Rommelaere als in die van zoon Renaat zat er ook een technische kant. “Mijn vader draaide er zijn hand niet voor om een kipkar samen te lassen, of een triltandcultivator te maken, of zo. Door intensiever te gaan boeren bleef er minder en minder tijd over voor dat technisch kantje. Wat mechanisatie betreft waren we heel sterk gericht op de oogst van hooi.” In 2010 nam Renaat – deels ook als antwoord op een stukgelopen relatie – het tweede deel van het ouderlijk landbouwbedrijf over.

Zware, uitslaande brand

Alles ging goed tot in december 2017 een kortsluiting in de melkveestal het toekomstplan volledig dwarsboomde. Dit was een ramp voor de 100 melkkoeien, en het bijhorend jongvee. “De plannen voor de bouw van een nieuwe stal lagen klaar. Toen zat er wat overdruk in de stal. We zaten toch op een 30 à 35 liter. Ik had ook al een nieuwe draaimelkstal gekocht. Er lag ook al heel wat ander materiaal klaar. Het was onze bedoeling om de melkvee-activiteit nog te verstevigen en er voluit in door te gaan.”

“Een deel brandde uit, een aantal koeien stierven ter plaatse. Sommige runderen liepen zware longschade op, andere koeien waren in zware shock en dus ook niet meer mobiel . Er waren ook verstarde runderen die voor zich uitstaarden, nauwelijks nog aten of dronken. Op een week tijd heb ik die 100 koeien, de hele veestapel, moeten verkopen.” Voor een veehouder is dat de grootste nachtmerrie. Dit was voor Renaat niet anders. “En toch had ik ergens de kracht en het inzicht om vlug te schakelen. De eerste uren en dagen leef je op adrenaline. Je moet veel doen, snel beslissingen nemen en vooruit schakelen, je krijgt links en rechts veel hulp. Gelukkig heb ik de vaardigheid om in een crisissituatie redelijk vlug te handelen. Voortdurend anticiperen. Opgepast, misschien volgt die mentale klop toch nog. Twee jaar na de feiten heb ik die gelukkig nog niet gekregen.”

Boeren op een Kruispunt

Renaat Rommelaere kwam ook in contact met medewerkers van de vzw Boeren op een Kruispunt, die hem ondersteunden en verschillende wegwijzers lieten zien. “Ik kende de organisatie van vroeger en er waren een aantal vrienden die mij in die crisis op hun hulp wezen. Ik kon kiezen: weer vanaf nul beginnen of iets totaal anders doen. Er was echter weinig keuze. Stal weg, koeien weg, geen inkomen. Het zou jaren duren om alles weer op te starten (vergunningen, nieuwbouw, veestapel…).”

“Wie logisch redeneert, beseft dat je dan voor een moeilijke, quasi onmogelijke, taak staat. Medewerkers van Boeren op een Kruispunt hebben het gordijn opengetrokken en het venster op een nieuwe en andere wereld voor mij geopend. Ze verwezen mij onder andere door naar een jobcoach. Er worden handvatten aangereikt, maar uiteindelijk moet je toch zelf de kansen grijpen of bepaalde opportuniteiten gaan afdwingen.”

Rommelaere Agri

Enkele dagen later kwam iemand uit het dorp polsen of ik een verreiker kon herstellen. En zo gaat de bal aan het rollen. Het was de start van wat op vandaag Rommelaere Agri (www.rommelaere-agri.be) is. “Ik had links en rechts enkele contacten en die bouw je dan verder uit.” Het begon met onderhouds- en herstellingswerk voor mengvoederwagens van Keenan, later ook de verkoop van zulke wagens.

Daarna kreeg Renaat de kans om machines van Cross in ons land te verkopen, niet veel later volgden merken als Major en Regent. “En ja, duurzame en betrouwbare werktuigen op zich zijn niets, die moeten ook worden aangedreven.” Het antwoord op die vraag kwam vanuit het Oostenrijkse Kundl, waar de familie Lindner sinds 1948 tractoren en agrarische transportsystemen bouwt. Zo heeft Rommelaere Agri heel wat te bieden.

En dat ‘veel meer’ is er, ook privé, door de ontmoeting met Hilde, met wie hij nu in Oudenburg woont. “Ik vergeet dat moment nooit: op een datingavond in Aalter stond ik met cola in een Grimbergenglas aan de trap te wachten op de dames. Plots was ze daar: een vrouw met heel mooi haar, donkere krullen, een lichtbruine huid en een… cowboyhoed op.” Renaat heeft nu vaak ook een cowboyhoed op, als teken van zijn liefde voor Hilde. Hij pronkt er ook mee op promotiemateriaal. Naast weer geluk in de liefde, is er ook veel arbeidsvreugde en een andere wereld. Het is echter geen nieuwe wereld, want Renaat is en blijft actief in de landbouwsector, maar nu in het rollend materieel en de landbouwwerk- en voertuigen.

Nieuwe speler

Hij is een nieuwe speler op de markt. “Het wordt hard werken voor een stukje van de taart, die elke keer kleiner wordt. De concurrentie is inderdaad groot. En dat er een speler bij komt, wordt niet altijd positief bekeken. Dat merkte ik al op mijn eerste Werktuigendagen in Oudenaarde. Ik heb daar heel wat potentiële klanten kunnen spreken, uitleg geven links en rechts, adressen verzameld… We volgen dat verder op.”

Wat de grote aandacht voor duurzaamheid betreft, ligt dat volledig in de lijn van wat Renaat Rommelaere ook als melkveehouder deed. “Ik kocht graag iets, maar niet heel vaak . Ik doe graag zaken met mensen, maar ik wil ze niet onmiddellijk terugzien. Als je ze binnen een paar jaren terugziet, is het met een hoop ellende en veel miserie. Dat wil ik niet.”

Markt in beweging

“Natuurlijk wil ik ze wel terugzien, maar dan voor de aankoop van ander rollend materieel. Ik heb intussen ondervonden dat veel mensen A-producten willen kopen, maar dan wel tegen een vergoeding van een prijzenkraker. Kwaliteit en goedkoop: het zijn begrippen die vaak niet in één product met elkaar te verzoenen zijn.”

“Ik hoop met Rommelaere Agri een plaatsje te krijgen in Vlaanderen, in heel België. Ik heb nu natuurlijk nog veel te leren, maar elke dag leer je iets bij. De voertaal bijvoorbeeld is Engels, dat heb ik ook moeten leren. Ik merk dat de markt beweegt, en daar voel ik mij goed bij”, getuigt Renaat Rommelaere. “Als twee partijen tot een akkoord bereid zijn, is veel mogelijk. Maar ik besef dat ik nooit meer op het niveau kan geraken van de internationale producenten. Daar liggen mijn ambities ook niet.”

Nieuw werk, nieuwe partner. Een nieuw leven. Een nieuwe toekomst. “Achteraf beschouwd heb ik mij redelijk vlug aan alles kunnen aanpassen. Alles is vrij spontaan, vrij natuurlijk verlopen. Ik hou ervan, maar ik kan aannemen dat zoiets niet voor iedereen even logisch is”, zegt Renaat Rommelaere.

Vrijheid zelf invullen

“Er moet ook hard worden gewerkt, maar het is anders. Vroeger leefde en werkte ik op het ritme en de klok van onze melkkoeien, nu zijn er andere afspraken en zo die moeten worden opgevolgd. Er is ook de vrijheid, moet je die kunnen plaatsen en doseren. Nee, ik heb geen spijt van iets. Je moet beslissingen nemen waar je geen spijt kunt van krijgen. Pas op, het is zo gelopen. Ik had nooit een plan B liggen. Mijn streven is de grootste toonzaal van heel België te hebben, maar ik ga die zelf niet bouwen. Dat gaat via een uit te bouwen dealernetwerk, 4 à 6 dealers per provincie.”

“Buitenstaanders merken dat niet als ik ’s nachts om 3 uur opsta om de files rond Antwerpen te vermijden om vervolgens ’s morgensvroeg bij een klant in Limburg te staan. Men denkt dan: ‘Renaat heeft mooie kleren aan, die heeft het wel gemakkelijk. Wat praatjes verkopen en hier en daar een handtekening zetten’. Gelukkig kunnen we af en toe oogsten, maar het is heel hard werken om ons verhaal te brengen en hopelijk verder te groeien.”

Met steun van partner

“Mijn partner steunt mij en staat mij bij. Dat had ik met mijn ouders wellicht niet hebben kunnen bereiken. Mijn pa staat daar wel meer voor open, deels omdat hij een modernere kijk heeft en ook een technische achtergrond heeft. Mijn moeder kan minder die klik maken dat haar zoon nu in een andere wereld werkt en leeft. Wat zegt het spreekwoord al weer? Een jong en een oud paard kunnen niet samen een ‘rechte veure’ ploegen.”

Lieven Vancoillie