Boordevol goede wil en rotsvast
De inspiratie voor de titel van dit artikel kwam er dankzij het stamboek Highland Pony Society in Schotland, die hun pony’s omschrijven als willing when asked, but steady as a rock. De vertaling ervan werd onze titel, maar… deze verwijst niet alleen naar de pony’s, maar al evenzeer naar Guido Van Dyck, die de voorbije 30 jaar van zijn leven wijdde aan het ras. De man stak als voorzitter 26 jaar lang zijn (brede) schouders onder het stamboek Belgian Highland Pony Society. Het was dan ook een onvergetelijke eer voor hem om, bij het neerleggen van zijn voorzitterschap, een ereplaat te ontvangen vanwege het moederstamboek in Schotland. Dat was meteen de waardevolle erkenning voor de enorme inzet die je zonder omwegen kan betitelen als een levenswerk!
Volume en kracht
De Highland-pony is een van de grootste Britse inheemse rassen en dient volume en kracht uit te stralen. Volume en kracht vinden we ook terug bij Guido Van Dyck! De grote man heeft een uitgesproken mening, recht door zee zonder poeha, maar is boordevol goede wil en rotsvast in zijn overtuiging. Hij omschrijft zichzelf als iemand die niet echt spraakvaardig is. Het tegendeel is waar als hij het heeft over de Highland-pony’s. Dit onderwerp indachtig kregen we te maken met een spraakwaterval die onomwonden zijn passie preekte, boordevol kennis en ervaring.
Bernard Lenaerts was de journalist die de Highland-pony jarenlang de aandacht gaf die hij verdiende in Landbouwleven. En het was ook in Landbouwleven dat Pete Fieullien in 1993 een artikel bracht met de foto van een Highland-hengst. Dat was meteen dé foto die Guido Van Dyck razend enthousiast maakte over het ras. Hij was geboren en getogen als landbouwerszoon en zijn liefde voor trekpaarden was daardoor aangeboren. De Highland-pony hield deze liefde levend, zij het in een ‘toegankelijker’ formaat.
Anno 1993 ging Van Dyck over tot de aankoop van het merrieveulen Fleur du Platier (v. Ugo Du Chazel) en het hengstenveulen Falco du Platier (v. Glen Coulter of Coila). Zo kon hij bouwen aan zijn eigen fokkerij in een land waar de Highland-pony praktisch onbekend was.
Fokkerij Van den Capellenberg
De Highland-fokkerij van Guido Van Dyck ging dan ook echt van start in 1996, met de keuring van Falco du Platier. Ondertussen had Van Dyck uit Schotland in 1994 eveneens de merrie Fourmerk Iona geïmporteerd. Fleur en Iona werden aangepaard met Falco en zo zagen 2 merrieveulens het daglicht die het affix ‘Van Den Capellenberg’ toegekend kregen.
Libertijns van nature en gezegend met gezond boerenverstand en de bijbehorende werklust, stippelde Guido Van Dyck zijn eigen traject uit. ‘Ogen en oren open’ werd zijn motto en rond deze waardevolle stelling bouwde hij aan zijn fokkerij… en zijn leven. Deze fokkerij mag trouwens zonder meer bestempeld worden als de basis voor de Highland-pony in ons land!
Een Belgisch Highland-ponystamboek!
Guido Van Dyck: “Pete Fieullien was de eerste voorzitter en tevens de eerste eigenaar van een Highland-pony in België. Ikzelf fungeerde toen (1995) als vicevoorzitter. Samen met mijn huidige partner Nicole De Mars vormden wij een vzw. De gezondheidsproblemen van Pete verplichtten ons ertoe om de taken te verdelen. Hij verzorgde dus de Engelstalige contacten, terwijl ik ons ministerie van Landbouw aanpakte, met de uiteindelijke bedoeling om een stamboek in België op te zetten.
In 1996 kwam de erkenning van Schotland er en werden we er een dochterstamboek van. In 1999 kregen we een telefoon van het ministerie van Landbouw in ons land met de vraag om deel te nemen aan Agribex en werden we erkend als de Belgian Highland Pony Society.” De cirkel was rond en een droom kwam uit!
Een pony met uitstraling
Een tijd terug verkaste de Highlandpony meer en meer richting het rijpaardtype. Onlangs stalen de Cob-types weer de show, traditioneler, sterker en zwaarder. In dit type stond bijvoorbeeld de gekeurde hengst Hemarie Columbus (v. Clandon Oliver Twist uit Kincardine Hazel van Trademark of Whitefield), die bij Guido onder andere tekende voor het vaderschap van de Fiona Van de Capellenbergh, voorbeeldig.
Tot slot wilden we van Guido Van Dyck horen waarom hij koos voor de Highland-pony. “Ze deden me denken aan geblokte boerenpaardjes. Sterk en robuust, met een bewonderenswaardig beenwerk. Ze hebben elk hun eigen karakter en kunnen onderling veel verschillen, maar allemaal zijn ze zeer betrouwbaar. Maar vooral: ze zijn bijzonder makkelijk te beleren en absoluut mensgericht.” Daarmee is eigenlijk alles gezegd!
